بسم الله النور
می خواهم از دلی بگویم که تکه تکه شد. ریز ریز، و آتش گرفت بی تو... میدانستی خیلی بی معرفتی؟...
کاش روزها را پایانی بود که خسته ام از این همه فاصله.بین من تو او و او...
هر چه میکنم باز میبینم همانم که بودم ، نه! پست تر، کثیف تر، مشمئز کننده تر... پایانی ده این روزهای بی پایان را که خسته ام از خویش بیشتر از همه چیز...
میبینی حال و روز زمین را؟... از آقای تو مینویسند مثلا... بیچاره دل آقا... بیچاره دل آقا که سخت پریشان است...
و من هنوز بعد از این همه مدت، هنوز یادم نرفته که به تو بدهکار بوم و هنوز نداده ام بدهی ات را که تو رفتی و من ماندم و یک عمر حسرت؛ یک عمر دلتنگی؛ یک عمر پشیمانی؛ و یک عمر اشک و بغض فرو خفته ای در کمین رهایی...
و من هنوز به یاد دارم که امانتی ات را سپردی رفتی...
نمیدانم شاید امانتی تو در ازای بدهی من بود... اما ...
من بازم هم به تو بدهکار تر شدم... آخر امانت دار نبودم...
من امانتی ات را شکستم...
دل سفیدش را خط انداختم...
و روزی فهمیدم که خیلی دیر شده بود...
امانتی تو امانتی بود آخر... لعنت به من... که امانت دارت نبودم...
این امانتی ات چه قدر شبیهت شده است...
و من میترسم از این همه شباهت...
میترسم از تکرار تلخ کوچ و پرواز...
تو را به خدا بگو من چه کنم با امانتی ات...
من دیگر تاب ازدست دادن ندارم ها... گفته باشم بدانی...
حسش میکنم ... حسش میکنم که این روزها بیشتر از همیشه بی تاب است... حسش میکنم که فراری است از آدمها... حسش میکنم که خسته است... حس میکنم که دنیا برایش تنگ شده است... نمی خواهم !!!!!
نمی خواهم من این همه خوبی را نمی خواهم... من او را بی شباهت به تو می خواهم... من از پرواز میترسم به خدا... دیگر تاب از دست دادن ندارم... باور کن...
و چه قدر خودخواهم من...
و من خورشید مشرق را به مادرش قسم میدهم از این همه شباهت و ترس نمی خواهم کوچ و پرواز را چرا نمی فهمی...
چرا این پرنده کوچک تو مدام خود را به در و دیوار این قفس می کوبد آخر....
...
دیگر تاب نوشتنم نیست ولی به خدا خیلی بی معرفتی...
