بسم الله النور
کاروان رفت...و من اینجا... روی این خاکها، جا مانده ام! کاروان رفت ... و من، با یک بغل عطش فقط می توانم بنگرم که کاش...
جان دادنم را کسی نمی فهمد... همه فقط دل خرد شده و خشکم را می بینند ... و هیچ کس نمی فهمد چرا؟؟...این رمل های فکه، آب من است...و من اینجا؛ توی این برزخ؛ به دنبال دریاچه جانم می گردم... تشنه ام!... کسی می فهمد آیا؟؟؟...و این رمل های بی وفا و شاید هم من؛... همان بی لیاقت همیشگی...
رفت...رفت...و من ؛ به دنبال مشعر خویش می دوم... و راهم نمیدهند...نفس نفس میزنم و می گویند؛ نه!...تشنگی جانم را بریده است ... و می گویند؛ نه!...ماهی دلم مدام بالا و پایین می پرد...فقط یک قطره؟نه!...دوکوهه، ای مشعر عاشقی من...و فکه ای دریای عطش من... نه!یک قطره؟ نه! ... رمل های این خاک جان دادنم را شاهدند...کاروان رفت... و من جا مانده ام... گفت:بخواهندت، خودشان جور می کنند ... و آنها گفتند :نه! ...
لیاقت، آدمیت؛ ذره ای حتی شاید گمان که شاید آدم شوم با این آمدن؛ نه!... و من خسته و تنها روی این خاک های کثیف شهر؛ بغض کرده و بی رمق؛ با خود زمزمه می کنم این آیه هاشان را... نه ...نه ...نه ...
سنگ های مشعر پاکند؛ وباید آنها را به شیطان جان زد... اما سنگ های شهر ؛ گرچه نجسند و بوی خون می دهند و بوی متعفن مرگ زدگی شهریان را... اما بازم هم می شود با آنها جان بی جان و بی لیاقت را رگبار کرد...اما حکم ؛ سنگ های مشعر بود آخر...نه هیچ جای دیگر...
فکه؛ همان بقیع بی گنبد...و دوکوهه ؛ همان مشعر جان...طلائیه؛ همان کوچه های بنی هاشم که قداستش را به غارت کشیدند با آن یادمان سازی... سه راه شهادت...کعبه گمشده ای که طوافش واجب است... و جزیره مجنون؛ که جنون دوری همت را به آغوش کشیده است... اروند... و آن خلیج همیشه فارس... جایی که قطره های آبش پیکر باکری را تشییع می کند... باکری ای بی نام و نشان ... بی هیچ یادگار... که کجا مانده است آخر... جای او کجا است...مثل زمین به آغوش کشیده پیکر زهرا؛ ...
دهلاویه... قربانگاه جان... و سنگ های دوکوهه ... آن لباس احرام جان بی جان قدوم...
لباس احرام پوشیدید و به مکه رفتید... سه راه شهادت؛ طواف گاه کعبه تان بود...قربانی هایتان را کردید . و مشعر... سنگ های ابلیس جان را از دوکوهه جمع کردید و آن شد که ابلیس جان؛ بی جان شد...فکه؛ و رمل هایش... آن زمزم همیشه جوشان...به پابوس کربلا رفتید...از پشت نیزارهای اروند...و زیارت فکه؛ بقیع بی گنبد... از پشت سیم خاردارها ؛ آنجا را نگاه کن...آن سنگ را میبینی؟ آن سنگ نشان قبر حسن ابن علی است...
...
اینجا؛ از یک بی لیاقت جا مانده از کاروان می نویسم برای تمام آنها که دعوت شدند و رفتند...از یک تشنه ی جامانده می نویسم...از لابه لای دود شهر؛ از وسط دلتنگی های پر بغض؛ از لابه لای ساختمان هایی که جان ابرها را به غارت کشیده اند ... از این آسمان سیاه شهر... و از این خورشید همیشه کبود شهر... از وسط این آدمهای پر کلک...از لابه لای پول پرستی و هوس بازی که سیره نامرد مردمان شهرم شده است... از اینجا می نویسم ...از طرف خودم...آن جامانده ی بی لیاقت...:
حجتان مقبول درگاهش...
حجکم مقبول ... و سعیکم مشکور...
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
